Laurens (27) en Anke (22) Van Camp zijn neef en nicht en kregen een tijd geleden kanker. Ondanks de diagnose wilden ze toch hun school afmaken.
Laurens: Net na de examens van het vierde middelbaar, intussen 12 jaar geleden, heb ik de diagnose acute myeloïde leukemie gekregen. Dat is een zeldzame vorm van leukemie, een agressief type en de genezingskansen liggen minder hoog. Ik heb geluk gehad dat de behandeling bij mij wel goed heeft aangeslagen. Na zes maanden werd ik genezen verklaard.
Anke: Vijf jaar na Laurens, kreeg ook ik kanker. Een ander type wel, non-Hodgkin lymfoom. Ik kreeg de diagnose op 31 juli en zes maanden later, op 31 december, kreeg ik mijn laatste behandelingskuur. Op die dag vier ik nu niet enkel oudjaar, maar denk ik ook terug aan de behandeling en ben ik extra dankbaar voor elk nieuw jaar dat ik krijg.
Laurens: Tijdens mijn behandeling ben ik voor school blijven werken. Ik volgde een aantal vakken via Bednet, de rest deed ik via zelfstudie en met hulp van mijn oudere broer.
Ik wou ook echt mijn examens mee kunnen doen, om aan mezelf te bewijzen dat ik het wel allemaal aan kon. Hoewel mijn punten voor sommige vakken wat gezakt waren, heb ik uiteindelijk weinig achterstand opgelopen.
Anke: Ik volgde les via Bednet en soms kwam er ook een leerkracht aan huis om me bij te werken. Bednet heeft me heel hard geholpen om ambitieus te blijven, betrokken en gemotiveerd voor school.
Ik was ook blij dat ik bijvoorbeeld toetsen via Bednet kon meedoen net zoals de klasgenoten. Dat gaf mij het gevoel dat ik als gelijke behandeld werd.
Laurens: Het klinkt misschien wat bizar, maar het krijgen van kanker heeft ook een positieve impact op mijn leven gehad. Het heeft mij mee gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Ik was altijd van plan om architect te worden, maar door ziek te worden heb ik toch een soort roeping ervaren om lotgenoten te helpen.
Uiteindelijk ben ik geneeskunde gaan studeren. Momenteel specialiseer ik me als kinderarts en werk ik aan een doctoraat over nieuwe vormen van immuuntherapie voor het type kanker dat ik zelf gehad heb.
Anke: Ik studeer binnenkort af als master in de farmaceutische wetenschappen, optie geneesmiddelenontwikkeling. Ik was altijd al van plan om farmacie te gaan studeren, om daarna in een apotheek te gaan werken. Maar door ziek te zijn, is er wel een interesse aangewakkerd om naar de farmaceutische industrie te gaan. Daar wil ik de stem van de patiënt meer aan het woord laten komen.
Anke: Hoewel er natuurlijk wel een soort barrière bleef, gaf het heel veel voldoening om via Bednet in contact te kunnen blijven met mijn klas. Tijdens de speeltijden was er een beurtrol: telkens bleven een vijftal leerlingen binnen om met mij te praten. Tijdens een periode waarin je zo sterk afgezonderd bent, doet het deugd om tussendoor even afgeleid te worden en vrienden terug te zien. Het haalt je uit de dagelijkse sleur.
Laurens: Ik mocht de mocht hele periode van behandeling niet naar school omdat het infectiegevaar te groot was. Bednet was de enige mogelijkheid om klasgenoten te zien en een band te behouden. Maar ook om wat uitleg te kunnen geven over hoe het met mij ging, en omgekeerd ook van mijn klasgenoten updates te krijgen van hun leven.
Anke: Dankzij Bednet heb ik samen met mijn vrienden met wie ik al sinds het eerste middelbaar samen in de klas zat, ook het middelbaar kunnen afsluiten.
Samen proclamatie, samen eindejaarsbal, samen hoger onderwijs starten. Tijdens mijn behandeling was dat echt mijn belangrijkste doel: mijn middelbaar kunnen afsluiten, samen met en zoals mijn vrienden.
Laurens: Bednet zorgde voor een soort van verstrooiing tijdens mijn behandeling. Niet voetballen, niet tennissen, constant moeten binnen blijven, weinig tot geen bezoek mogen ontvangen, … het zorgde voor heel eentonige dagen. Ik keek uit naar de ‘Bednet-dagen’ waar ik mijn klas dan terug zag.
Anke: Het Bednetten zorgde ervoor dat de terugkeer naar de klas nadien veel gemakkelijker was, zowel voor mij als voor mijn klasgenoten. Ik was precies terug van nooit weggeweest.
Na mijn behandeling ben ik nog een periode halftijds naar school gegaan. Ik combineerde de eerste weken les op school met les via Bednet. Zo kon ik de belangrijkste lessen meepikken en toch genoeg rust in mijn week inbouwen om dit te kunnen blijven volhouden. Tegen het einde van het schooljaar volgde ik bijna terug het normale weekschema.
Het kunnen babbelen met klasgenoten tijdens speeltijden en middagpauzes kan de periode van ziekte heel wat aangenamer maken.
Bespreek met de school of het misschien mogelijk is om een beurtrol te organiseren, zodat verschillende klasgenoten om beurten even in de klas kunnen blijven.
Ook al is de behandeling zwaar of vermoeiend, probeer positief te blijven denken. Contact houden met klasgenoten via Bednet kan helpen om een positieve mindset te behouden.
De toekomst kan er heel positief uitzien, dat is belangrijk om te onthouden en daar moet je ook in geloven.
Als je Bednet volgt, is het in principe mogelijk om alle lessen te volgen, maar durf ook ‘nee’ zeggen wanneer het niet gaat. Laurens en ik hebben allebei echt moeten leren om te luisteren naar ons lichaam. Durf toe te geven dat je bijvoorbeeld vermoeid bent.
Noéline Nkosi (11) volgt sinds het begin van dit schooljaar les via Bednet door een ziekte die haar immuunsysteem aantast. Deze altijd vrolijke dame blijft moedig en droomt van een toekomst als dokter, danser of bakker.
lees meer
Mihrimah (10) volgt thuis les via Bednet en gaat soms naar school als ze zich beter voelt. In de reportage van Karrewiet vertelt ze meer over Bednet.
lees meer
Anne-Sophie Heyvaert kreeg op 13-jarige leeftijd een hersenbloeding. Hierdoor kon ze een tijd niet naar school en gebruikte ze Bednet.
lees meer
